Way Back Into Love
Way Back Into Love (Chapter 28)
2:52 PM
Way Back Into
Chapter 28
By Rogue Mercado
Contact me at: roguemercado@gmail.com
Malapit ng magbanta ang oras. Tiningnan niya ang kanyang relo. Ilang oras na lang ay malapit ng gumabi. Isa lang ang ibig sabihin nito. Malapit na rin ang Enchanted Ball. Akala niya noong una ay hindi naman masyadong magarbo ang inihandang palatuntunan ng unibersidad. Ngunit sa lokal na channel ng Pampanga ay napanood niyang naibalita ang Enchanted Ball. It was a scapegoat to a crisis sabi nga nila. Gusto pa ring ipaniwala ng NorthEast na walang dapat ikabahala sa unibersidad sa kabila ng napapabalitang patayan.
Na siya ang may gawa.
He felt sorry. Pero huli na ang lahat para maibalik ng sorry niya ang mga nangyari. Ang tanging magagawa na lang niya ay akuin ang kasalanan. Pagkatapos ng gabing ito ay matatapos na rin ang paghihirap ng ibang taong naghahanap ng hustisya. Hindi niya akalaing aabot sa ganito ang lahat. Yung kailangan niya pang kumitil ng buhay para maramdaman niyang may buhay rin siya.
Sariwa pa rin sa ala-ala niya kung gaano niya undayan ng saksak ang lalaking nagigisnan niya sa kama matapos ang kanilang pagtatalik. Sariwa pa kung gaano niya ipatikim ang sarili sa iba at pagkatapos ng sarap ay lingid sa kaalaman ng mga ito na kasunod na ang sakit ng pagpatay.
He will sing Taylor Swift’s Love Story. How ironic na kailangan ng mga taong magdusa o mamatay ng dahil lang sa pagmamahal. He again reminisced the theme of the story. The not-so-fairytale-like story of Juliet Capulet and Romeo Montague. He wondered kung ganun rin ba ang kahihinatnan niya.
“Malalim ata ang iniisip mo” boses sa kanyang likuran.
Nang nilingon niya ito ay nakita niya si Max na may dala-dalang kape. Max is a certified caffeine addict, noong ngang medyo gumaling na siya ay lagi niya itong ipinagtitimpla ng kape. Max didnt want to but he always insisted. Gusto niya kasing sa simpleng paraan ay makabawi siya sa pagtulong nito.
“Hindi naman.. Im just skeptical.. Kung pupunta pa ba ako sa...” hindi niya na naituloy ang sasabihin.
“Sa Enchanted ball? Why shouldn’t you, besides.. Sinabi mo sa akin na that would be your goodbye performance” seryosong saad ni Max sa kanya.
“I received a text from Red...” hindi pa rin niya maituloy ang sasabihin. Sa puntong ito ay natahimik na rin si Max sa pagbanggit niya ng pangalan nito.
Namagitan ang kaunting katahimikan. Pagkatapos ay ito naman ang nagsalita.
“Do you...love..him?” bakas sa boses ni Max ang pagaalinlangan sa tanong nito
Hindi siya sumagot. O mas tamang sabihin na ayaw niyang sagutin ang tanong na iyon. Bumuntong hininga lamang siya at napatitig sa kawalan ng nagbabadyang dilim.
“Is he the reason kung bakit... kung bakit pinili mong baguhin muli ang sarili mo”
Siya naman ang napalingon dito. Max was staring at him seriously. Siguro ay sadyang nanibago ito sa inaakto niya magmula pa kaninang umaga.
“Wala naman siyang binago sa akin... Mayroon lang siyang pinaalala.”
“Naririnig mo pa rin ba ang boses?”
“Hindi.. Siguro ay dahil hindi na siya takot mabuhay.. Dahil napagalaman niya na may isa pa ring taong handa siyang protektahan at bigyan ng pagasang mabuhay”
“Si Red ba iyon?”
Tumango siya.
“He is one lucky guy that he had you”
“Im luckier that I had him... mula pagkabata hanggang ngayon but some things are bound to be apart cause changes do happen.”
“Do you still believe in fairytales?” agaw tanong ulit ni Max sa kanya.
Kailan ba siya huling natanong ng ganitong klaseng tanong? Ngunit ngayon ay mas kumportable na siya sa tanong na iyon. It sounded like a music in his ears.
“Dahil kay Ariel? Oo.. Haha” bahagya siyang natawa sa sagot niya. Naalala niya ang tagpong nanood sila ni Red ng sabay sa kuwarto nito habang yakap siya.
Hindi naman nito pinatulan ang sagot niya. Nakita niyang seryo lang ito sa pagsimsim ng kapeng iniinom. He thought that Max might be thinking of another question. Bago pa man ito makapagtanong ay inunahahan niya na ito.
“Ikaw Max? Wala ka bang naging bestfriend?”
“Huh? Ako?” gulat na tanong ni Max sa itinanong niya
“Oo ikaw...”
Nakita niyang tumingin na rin ito sa kanya. Ibinaba ni Max ang tasa ng kape at ito naman ang tumingin sa malayo.
“Yeah.. I used to have one.. His name is Justine.. He was a brother from a frat. Ayun nagkaiba ang landas namin eh. He was a vocalist of a rockband at ako naman nun.. busy maging psychiatrist... Then all of a sudden.. He died because of colon cancer..”
“Im sorry”
“Its OK. Matagal ko ng natanggap ang pagkawala niya.. Nung oras na tinulungan kita sa pambubugbog sa iyo. Katatapos lang din ng libing ni Justine noon. I decided to go here at Pampanga para makapg isip isip and then I met you. And I thought..”
“Ibinalik si Justine sa iyo.. sa katauhan ko?” siya na mismo ang nagtuloy sa sasabihin nito
“Im sorry.. Im really sorry Jude...”
Narinig niya ang pagtatalo ni Max at ng kapatid nito. They mentioned the name “Justine”. Na kamukha raw niya. From then ay medyo napagdugtong niya ang mga pangyayari. Maaaring tinulungan siya ni Max dahil na rin sa kamukha nito ang best friend nitong si Justine. Kaya pala noong mga panahong iyon ay natatatawag siya nito ng “Justine”.
“You dont need to apologize Max... kung nakatulong ako para mawala ang sakit na nararamdaman mo that would be OK.. Pero kailangan mong maintindihan na hindi ako si Justine..magkaiba kami”
“Yeah.. and I also realized that when I had a talk with my brother this morning.. which I suppose ay narinig mo.. Hindi lang talaga iyong pagkamatay niya ang ikinakasama ng loob ko.. kundi ang isiping I wasnt able to confess my love for him. I was so afraid na namalayan kong huli na ang lahat para sa aming dalawa”
“Wala na yun... naiintindihan ko”
“So what’s song you’ll gonna perform?” paglilihis ni Max ng paksa. Sa tingin niya ay mas makabubuti iyon. Napansin niya kasing bahagya itong napaluha sa takbo ng kanilang usapan
“A dose of Taylor Swift... Love Story” sagot niya
“Ikaw lang ba ang kakanta niyan?” tanong ni Max sa kanya
“Nope... tatlo kami.. but I dont know kung kumpleto ba kaming kakanta nito”
“So tatlo kayong lalaki na kakanta niyan???” manghang tanong ni Max sa kanya
“Y...Yes...” nag-aalangang sagot niya
“Wow... sigurado ka bang hindi sa gaybar ang event niyo.. its so unusual” pabriong banat sa kanya ni Max. Nakuha pa talaga nitong magbiro sa kabila ng pagseseryoso nilang dalawa kanina.
“Siguro nga may sayad yung ulo ng Director namin when he thought of that. Sabi niya he wants to showcase different side of fairy tale sa kantang iyon. Love Story being performed by 3 men”
“Kung gusto niya ng kakaiba... he didn’t fail. but I have this intuition that your Musical Director is indeed gay”
“Matagal ng tsismis yun sa campus... but he didnt mind”
“Nakapagpractice na ba kayo?”
“I wished to Max... But no... bahala na si batman mamaya” bahagya naman siyang natigilan ng masabi niya ang pangalang batman. Isang tao lang ang naalala niya bigla. Si Red.
“Ano ba yung nakuha mong text sa kanya?” tanong ulit ni Max.
Huminga muna siya ng malalim bago sabihin ito kay Max. “Sabi niya.. Sabi niya... hind na daw siya pupunta sa Enchanted Ball.. And he hopes that Jake and I will be happy..”
“Jake? I thought...”
“I forgave him Max... isa iyon sa mga desisyong gusto kong panindigan sa ngayon”
“But.. he is the reason bakit kailangan mong magdusa... you cant just do that..”
“I already did... and for some reason... Im happy.. Alam mo Max... diba sinasabi ko sa iyo noon na malakas ako at wala ng mananakit sa akin.. But I was wrong.. Ang totoo niyan mahina ako, nagpapanggap lang akong malakas pero ang totoo wala akong kalaban-laban dahil alipin ako ng sarili kong galit”
Hindi na nagsalita pa si Max matapos marinig ang kanyang mga sinabi. Ngunit parang hindi ito kumbinsido sa mga paliwanag niya. Siguro nga’y masyadong natatak sa isip nito ang imahe ni Jude.
“You really love him dont you?”
Ngiti lang isinagot niya dito.
“I always said to myself noon.. Sana ako yung taong magpapaniwala uli sa iyo na may fairytale... na may happy ending.. guess Im not” malungkot na tugon ni Max sa kanya.
“You helped me a lot Max... that’s more than enough.. Saka hindi lahat ng fairy tale happy ending.. Remember? Juliet and Romeo”
“Yeah.. the shakesperean fairytale.. pero diba sa kanta.. they lived happily ever after kahit tutol ang parents nila”
“Well somebody should teach Taylor what really happened” natatawa niyang sgaot.
“Malapit ng mag alas siyete.. hindi ka pa ba maliligo to prepare yourself.. nga pala... I already told Arthur about this.. Siya na maghahatid sa iyo sa school”
“Sigurado kang OK lang sa kanya?... No offense meant Max but I dont think gusto akong ihatid ng kapatid.. He doesnt even like the idea that Im existing here in the house”
“Dont be such a paranoid.. ganun lang talaga si Arthur but he’ll get over it... Yang kapatid ko kasing yan he have this difficulty on adopting to other people.. mayroon pa nga siyang anti social tendency eh... but he will be fine..”
“Haha.. I cant believe that you have these terminologies and explanation about your brother’s behaviour” natatawa niyang patutsada dito
“That’s my way and you are speaking with Doctor Max Albano..”
“The youngest acclaimed psychiatrist in the Philippines” siya na ang nagtuloy sa sinabi nito.
Natawa naman ito sa idinugtong niya. Nang tumingin muli siya sa kanyang relo ay halos oras na para maghanda siya sa engrandeng Enchated Ball. Nagdesisyon siyang magpaalam sa kausap.
“Max.. I think I’ll need to take a bath first.. Ok ka lang ba dito..?” tanong niya.
“Yeah.. you should.. kanina pa sana... baka mahuli ka pa Prince of Rock.. I already ordered a costume for you.. buti naihabol naman agad.. Online ko pa siya nakuha eh”
“Max naman? Hindi ka na sana nag abala... Ang balak ko sana eh I will just wear a white tux”
“Nope.. Hindi pwede yun... Its a costume party so might as well dress like a Prince... Cmon.. you dont want to look like a caterer there aren’t you?”
“Haha... Kaw talaga... but thanks.. patagal ng patagal.. parang dumarami na utang ko sa iyo ah” natatawa niyang sagot.
“Mahal mo ba talaga siya” wala sa usapang tanong muli ni Max.
Tinititigan siya nito sa mata. Na waring nakikiusap na “hindi” ang sabihin niya. Ayaw niyang saktan si Max ngunit mas ayaw niyang masaktan ito kung magsisinungaling siya.
Tumago siya para sagutin ang tanong nito.
Nakita niyang ibinaba nito ang tingin at tumingin sa ibaba na waring nagsasaliksik kung naroon nga ba ang susunod nitong sasabihin. Nang mag-angat ito ng ulo ay nakita niyang nakangiti ito at saka nagsalita.
“Then go and make your own fairytale... Huwag niyong gayahin si Romeo at si Juliet”
Ngumiti na rin siya ng marinig ito. Nais niyang pasalamatan ang Diyos dahil si Max ang nakapulot sa kanya ng mga sandaling nagdurusa siya. Sadya talagang may mga tao pang katuld ni Max na handang magbigay ng tulong kahit na walang kapalit. Sa isiping ito ay sinagot na rin niya ang biro nito.
“Hindi naman kami si Romeo and Juliet... Siya si Red. ako naman si Jude” at pagkatapos ay pumasok na siya sa katabing kuwarto upang ihanda ang sarili sa pupuntahan.
“Jake anak... naplantsa ko na yung susuotin mo..” pukaw ng Ina ni Jake sa kanya ng maabutan siyang nakaupo pa rin sa kanyang kama at nakatanaw sa katabing bintana nito.
Kung tutuusin ay ngayon na lang uli siya nakatulog sa bahay nila. He spent most of his days sa NASUDI Bldg. Wala kasi siyang mukhang maihaharap sa kanyang mga magulang. Sa bawat pagkakataon na nakikita niyang inaalagaan siya ng mga ito na parang isa pa rin siyang mabuting anak ay nakokosensya siya. Lingid sa kaalaman ng mga ito ang gulong pinasok niya.
Nagambisyon siyang sumikat... hindi. Mas tamang sabihing nagaambisyon siyang iahon ang pamilya niya sa hirap. Hindi siya yung tipo na intelehenteng tao. Aminado siyang mahina ang kukote niya sa aspetong akademiko. That’s why he decided to use what he got. He used his looks. Ang una sana niyang balak ay ligawan ang isa sa pinakamayamang babae sa kanilang school noon... Si Sabrina.
Naisip niyang kung magiging sila, his reward would not just be a brighter future... May bonus pang magandang babae na pwedeng pwede sa kama.
But its the other way around. Akala niya sa ang manggagamit. It turned out na siya ang nagpagamit dito. They created a game in Sabrina’s speak. Gumawa sila ng laro at siya ang player na kailangan kontrolin. He can’t say NO because the offer is tempting. A sure spot in NASUDI, ang pinaka eksklusibo na music organization sa unibersidad ng NorthEast at syempre, isang bed relationship sa babaeng kakontsaba.
Simple lang ang kailangan niyang gawin, to make a fag, named Adrian Dela Riva to fall for him. Ginalingan naman niya ang pagpapanggap... Mula sa pagiging automatic Knight in Shining Armor.. sa pagiging boyfriend nito and even his declaration na isa siyang bisexual when he became a campus heartrob. Bawas pogi points nga kung tutuusin ngunit parte ito ng plano. Kailangan niya lang magtiis dahil kailangan niyang pakisamahan si Adrian sa halos tatlong taon bago sila magkolehiyo.
Sure thing he was the best actor.. ngunit parte ng pagiging best actor niya ay katotohanang nahulog na siya dito. The feeling he had for Adrian is so genuine na hindi na kailangan pa itong i-peke. Sa araw-araw na nagkikita sila, masyado siyang na-attach sa sweet gestures nito. Yung pagsisilbihan siya kahit hindi naman na niya hinihingi dahil nahihiya siya or at some point nakokonsensya dahil palabas lang dapat ang lahat. When he will get to see those innocent eyes... Yung mga sitwasyong hindi ito makatingin ng diretso sa kanya. The way Adrian surprises him everyday.. may dalang pagkain.. O ipagluluto siya. That was their high school drama pero daig pa nila yung mga lovers na mature na pagdating sa relasyon.
At an early age nandun na yung sweetness. Nandun yung magic. He knew that Adrian fell inlove with him..At siya.. hindi man niya plinano... But he also fell inlove with Adrian.
Then the judgement day came.. Panahon na para pahirapan ang taong mahal niya. He sabotaged Adrian’s performance.. He broke up with him.. He was not there when Adrian needs him most. Sa mga panahong sobrang down ito dahil sa pagkakasunog ng bahay nito at sa pagkamatay ng Ina nito sa sunog.
After that, he always convinced himself everyday of his life na isa lamang phase si Adrian. That it was only a puppy love and he is straight.. sa babae siya iibig hindi sa bakla. He deceived himself para gumaan ang lahat. Sa loob ng anim na buwan na napabalitang nawawala si Adrian... ay nagawa niya ito. Of course, with the help of Sabrina. Pinagana nito ang libido niya kaysa sa kanyang puso. She taught him to use his logic more than his emotions. Nagtagumpay naman siya. Nalango siya sa kasikatan. He can have all the university hotties that he liked. Because they are running after a singing heartrob, NorthEast’s hottest property and a label- Jake Marcos.
“Anak Ok ka lang ba?” muling tanong ng kanyang Ina ng mapansing hindi siya sumasagot
“Po?”
“Kanina ka pa tulala... Ni hindi ka nga kumain kanina... Akala namin natulog ka lang buong magdamag para naman yatang wala kang sapat na tulog... May dinaramdam ka ba?”
Tama ang kanyang Inay... may dinaramdam nga siya. Kanina pa siya binabagabag ng kanyang konsensya. When Adrian and he kissed at the park, mas lalong lumakas ang pagnanasa niyang sabihin dito ang buong kwento ng larong ginawa ni Sabrina. He still have the recording. Nakapagdesisyon siyang sasabihin niya na ito kay Adrian pagkatapos ng kanilang performance sa Enchanted Ball. That way, ay hindi maaapektuhan ang pagkanta nito. He must readyhimself sa consequences na maaaring mangyari. But he dont care at all. Gagawin niya ang lahat makabawi lang kay Adrian.
“Ahm.. nay.. anong gagawin niyo kapag sobra kayong nakasira?” matalinghagang tanong niya sa kanyang Ina. He was not sure if he will get an answer pero kahit papano gusto niyang may makausap man lang para mabawasan kahit kaunti ang pagkabagabag na dinadala niya.
“Anak... lahat naman tayo nakakasira.. pero para maging mabuting tao kailangan nating ayusin ang nasira. Tulad ng salamin.. kung ikaw ang nakabasag at kahit alam mong hindi na mabubuo.. kailangan mo pa ring gamitin ang kamay mo para pulutin ang mga piraso.. handa ka dapat masugatan... Handa ka dapat masaktan.. Kailangan mong tanggapin ang sakit dahil sa paraan lang na ito mo maayos ang dating nasira.. Siguro hindi mo man maayos ito ng tuluyan pero sapat na iyong pinulot mo ang mga piraso nito upang wala ng ibang masaktan kundi ikaw lang”
Sa sinabi ng kanyang Ina ay para pinukaw nito ang kung anong tapang sa kanyang puso. Nginitian niya ang kanyang Ina sa sinabi nito.
“Sige po Nay.. maliligo lang po ako”
“Sige Anak..”
Nginitian rin siya ng kanyang Ina at ilang saglit pa ay nawala na ito sa kanyang paningin. Naiwan muli siyang nagiisa sa loob ng kuwarto. Maya-maya pa ay nagring ang kanyang cellphone. Marahil ay si Director Lee ito na pinapaalalahanan sila sa performance nila mamaya. Kanina kasi ay galit na galit ito dahil hindi daw nito ma-contact si Adrian at si Red kaya siya ang binuburo nito sa sermon. Wala naman siyang magawa kundi i-assure ito na everything will be alright at matutuloy ang performance mamaya. Directore Lee is being paranoid na baka hindi daw mag-attend ang dalawa.
Kinuha niya ang cellphone sa kama. An unregistered number is calling him. Nagaalinlangan man ay sinagot niya ang kabilang linya.
“Sino to?”
“Hi Jake..lover boy...”
“Sabrina??”
“No its actually Seferina.. The hebrew goddess of fire” sagot ni Sabrina sa kanya at sinundan ito ng nakakalokong halakhak
“Wala akong panahon makipag-gaguhan sa iyo... Maliligo na ako at kailangan ko ng umattend sa Enchanted Ball. Bumili ka ng kausap mo!” singhal niya dito
“Not so fast lover boy... Hindi kailanman pwedeng babaan ng telepono ang Diyosang katulad ko”
“Ano bang gusto mo.. Sabrina tama na tong kalokohang pinag-gagagawa mo OK?”
Sa totoo lang ay may kabang dulot ang pananalita ni Sabrina. Para siyang nakikipagusap sa asawa ni kamatayan. Her laugh brings chills to his spine. Nakakatakot na parang baliw ang kausap niya.
“Hindi pa ako tapos sa inyong tatlo.. Soon you will realize na maling pinili mong kampihan sila... Because I created this game and you are just one of my players..”
“And soon you will realize na ikaw mismo ang mapapahamak sa sarili mong laro Sabrina... just get lost.. pwede? On a second thought... kahit tumakbo ka hindi mo matatakasan ang kasalanang nagawa mo sa Mama ni Adrian”
“I wont run my lover boy.. are you kidding me? Ako tatakbo? I suggest just dont attend the party.. Kung ako sa iyo tatakbo na ko ng mabilis... yung mabilis na mabilis... because the enchanted ball will be a tragedy for your beloved Adrian... Just to give you a sneak peek.. May mga tauhan akong nakabantay doon sa venue.. they have the guns.. pag natapos kayong kumanta.. they will shoot your poor Adrian there... and then they will also shoot you after the fag... And then matitira si Red for me and we will be together again..Hahaha.. Ang nice no? Tapos masusunog ang ball.. And your bodies will turn to ashes.. Kakampi ko ang apoy Jake.. You cant play with me.. You cant play with fire”
Nang marinig ang mga sinabi ni Sabrina ay agad niyang pinatay ang kabilang linya. He must go there fast para pigilan ang pagawit nila.
Eksaktong alas siyete na ng pumarada ang sasakyan niya sa tapat ng kanilang school. Mula sa labas ay dinig na dinig niya ang musika mula sa bulwagan. They are currently playing a music for cotillion dance.
Saglit niyang tiningnan ang repleksyon sa salamin. He is wearing a white royal suit.. tipong pang prinsipe talaga. Nailagay na rin sa ulo niyang ang isang korona. Noong una ay ayaw niya na talagang ilagay iyon pero nagpumilit si Max , he doesnt want to burst his bubble kaya naman nagpaubaya na lamang siya rito. Pati ang kapa sa kanyang likod ay parang sumsakal sa kanyang leeg sa tindi ng pagkakatali. Bumagay naman ang kulay ng kanyang buhok at salamin sa suot suot na damit. He was that Innocent Prince.
Sunod namang tinumbok ng kanyang mga mata ang nagmaneho sa kanya, si Arthur. Nakasimangot pa rin ito na parang napipilitan lang. Buong biyahe ay hindi sila nagkikibuan at halos mapanis na ang kani-kanilang laway. Nagpasya siyang magpaalam na rito para tumuloy na sa kasiyahan sa loob.
“Sige..uuna na ko” nagaalangan pa niyang wika rito. Hindi niaya alam kung ano dapat ang tono ng kanyang pananalita. Kung magpapanggap ba siyang masaya o malungkot.
“Layuan mo siya.” matigas na sagot ni Arthur.
Awtomatiko naman siyang napalingon rito bago pa man niya mabuksan ang kotse. Nagtatanong ang kanyang mga mata kung bakit ganun na lamang ang trato nito sa kanya.
“Pagkababa mo sa kotse na to. Huwag na huwag ka ng babalik sa bahay. Naiintindihan mo? Wala kang kaluluguran sa buhay ng kuya ko... Sisirain mo lang ang buhay niya... Alam kong alam mo na nahuhulog na siya sa iyo.. Ive seen my Kuya suffer from his childhood romance... Huwag ka ng magsimula ng panibagong kwento para sa kanya... Simple lang ang gusto ko... Tantanan mo na siya.. Tantanan mo kami”
Hindi na kailangan na diktahan pa siya ni Arthur dahil kusa naman siyang aalis. Bagaman alam niyang ayaw sa kanya ni Arthur ay naiintindihan niya ang concern ng nakababatang kapatid ni Max.
“Wag kang magalala.. Iyon na ang huling pagkikita namin ng kapatid mo.. Wala kang dapat ikabahala”
“Mabuti ng maliwanag”
Pagkasabi niyon ay bumaba na siya sa kotse at lumabas. Magpapaalam pa sana siya ng bigla na lang itong humarurot palayo. Tapos na ang una niyang misyon. Matapos ang gabing ito ay matatapos na naman ang isa pa.
Humarap na siya ng gate.. Nakita niyang ang bungad nito ay katulad lang din ng mga makikita sa isang palasyo. Mahahalatang nag effort talaga ang mga back drop designers para magmukhang palasyo sa labas ang kanilang unibersidad. Nakadagdag pa rito ang mga security guards na nakadamit na parang mga sundalo o tagapagtanggol sa isang monarkiya. Napapangiti naman siya sa pagsakay ng mga ito sa tema ng pagdiriwang.
Humakbang na siya at pumasok. Nang matapat siya sa dalawang security guard ay talagang nag-bow pa ito sa kanya na simbolo ng paggalang sa mga nakatatataas sa isang kaharian. Nakisakay na rin siya sa mga ito at isinabuhay na rin niya ang pagiging isang prinsipe.
Nang makapasok siya ay nakita niyang ang catwalk ay nabalutan ng red carpet. Mula sa entrance ay may panuntunan na nakalagay.
The Royal Way to the Enchanted Ball. Please follow the Red Carpet.
Tinahak niya ang pulang telang nakatabing sa daraanan. Halos tatlong minuto ang itinagal bago siya makarating sa mismong bulwagan. Maya-maya pa ay dinala na siya ng paa niya sa mismong open field na ginawa na ngayon ay nagmistulang isang malaking kuwarto ng isang palasyo.
The place was indeed Enchanted. Hindi niya alam kung ano ang ginawa ng mga tao sa kanilang unibersidad kung paano nagkabubong ang lugar na iyon. May mga nakasabit na ring chandeliers para magsilbing ilaw sa paligid. Lahat ng mga estidyante ay nakadamit ng naayon sa kanilang panlasa. May mga prinsesa at tulad niyang prinsipe. Mayroon ding nagdamit ng parang diwata. May mga nagdamit na parang witch na gusto yatang umagaw ng aensyon bilang mga kontrabida sa fairytale. Parang nabigyan ng buhay ang lahat ng pantasya ng isang musmos sa fairytale.
Everything was magical. Kahit sino sigurong naroon ay agad na mapapaniwala na mayroon nga talagang fairytale and it do exist in real life.
Napansin ng mga tao ang kanyang pagdating. Lahat ay namamangha sa nakatayong lalaki malapit sa entrance ng palasyo. Biglang natigil ang cotillion dance at mga estudyanteng nagsasayaw. Bigla namang may isang pigura ng tao ang pumunta sa entabladong nasa unahan at waring kinuha ang mikropono at nagsalita.
“Gentlemen and Mesdames, announcing the arrival of NorthEast’s Prince of Rock.. Jude Dela Riva!”
Matapos na banggitin ang kanyang pangalan ay tumugtog ang kanyang trademark song.
“What doesnt kill you makes you stronger... Stand a little taller....Doesnt mean Im lonely when Im alone... What doesnt kill you makes you... Stronger... Stronger... Just Me, Myself and I... “
Parang hindi bumagay ang tugtog na iyon sa okasyon at lalong lao na sa hitsura niya. Siguro ay inaasahan ng mga estudyante roon na magdadamit siya ng itim. Nakikita niya sa mga matang nakapako sa kanya ang pagkabigla dahil.. purong puti ang kanyang damit.
Hindi tumigil ang musikang iyon hanggang hindi siya nakarating sa mesa ng mga NASUDI Members. Marahil ay talagang espesyal ang pagtrato sa kanila sa araw na iyon at kailangan patugtugin ang trademark song niya.
“Yes!! Andito na si Prince of Rock!!! Jude.. tara na.. dito ka na sa tabi ko” tili ng isang babae na kabilang rin sa NASUDI. Cecille ang pangalan nito.
Nginitian niya naman ito at pinagkasya ang sarili sa bakanteng upuan katabi nito. Gumala-gala naman ang kanyang mata at ng hindi makita ang hinahanap ay bumaling muli siya kay Cecille.
“Ces.. wala pa ba si...” hindi niya naituloy ang sasabihin ng ito na ang magtuloy ng sasabihin niya.
“Si Jake? Uuuyyy may number nga pala kayo sabi ni Direk ah... andito na siya kanina pa.. ayan oh...” wika ni Cecille sa kanya sabay turo sa lalaking nasa kabilang table. Nakita niyang nakatingin rin sa kanya si Jake.
Ngnitian naman niya ito. Gaya niya ay naka damit prinsipe rin ito. Yun nga lang ay purong itim naman ang kulay ng damit ni Jake. Parehas rin silang naka korona. Pagkatapos ay nagtanong siyang muli kay Cecille.
“Ces.. nalate na ba ko?” tanong niya muli
“Ay naku muntik na... Diba ga 6 numbers lang ang meron sa programa na to... after that eh.. dance dance na talaga.. Eh dinig pa naman namin na pang 2nd kayo sa mga magpe-perform sa ayun.. Buti na lang dumating ka na kundi magisa lang si Jake na kakanta.. di naman ata pwede yun.”
“Magisa? Si Red? Wala pa ba siya? Tatlo dapat kaming kakanta nito” tanong niya
“Nagtataka nga rin kami at si Mr Balladeer ang hindi ata on time ngayon.. Nagkapalit ata sila ng attitude ngayon ni Jake eh.. Dati rati diba itong si Mr Heartrob ang nahuhuli sa call time”
Nagpaling-linga pa rin siya na parang hindi mapakali. “Nasaan na kaya si Red? Tintotoo kaya nito ang sinabi nito sa text na hindi na ito sisipot?” bulong niya sa sarili. Kailangang makapunta si Red dahil may mahalaga siyang sasabihin dito.
Muli ay may nagsalita sa entablado. Hudyat na marahil ito na magsisimula na ang programa.
“Ladies and Gentlemen... Welcome to the Majestic Enchanted Ball.. Where fairytales do come true... And our first number of magic... Let’s give it up for GROOVE’s dancing royalties... Mark Petronas and Lenie Aguas.”
Panandalian siyang nag pokus sa mga kapwa estudyante na nasa taas ng entablado ngayon at nagpapamalas ng kagalingan sa pagsayaw. Sa hula niya ay ito rin ang kumbaga’y katapat nila sa NASUDI. Ang lalaking nagngangalang Mark Petronas ay nakadamit ng pang Peter Pan at Tinkerbell naman yung Lenie Aguas. Nagsayaw sila ng Mash Up ng mga Disney Songs at mga kanta ngayon. It was a modern fairytale soundtrack.
Hiyaw naman ng hiyaw ang mga tao sa galing gumiling at sumayaw ng dalawa. Nagambala naman ang panonood niya ng may tumawag sa kanyang pangalan. Napalingon siya sa pagaakalang si Red ito.
“Adrian!” pabulong ngunit parang nagaapura na tawag ni Jake sa kanyang pangalan.
“Ui... Jake ikaw pala nasaan si Cecille?” tanong niya ng mapansing ito na ang nakaupo sa upuan ni Cecille kanina.
“Naki pagpalit ako” sagot nito sa kanya.
Liningon naman niya ang dating puwesto nito at naroon nga si Cecille. Nang magtama naman ang mata nila ay nag-thumbs up pa ito na parang nakikontsaba kay Jake.
“Adrian... may kailangan kang malaman..” pabulong na waring nagiingat na wika sa kanya ni Jake
“Huh? Ano?” tanong naman niya.
“A round of applause everyone... again.. the dancing royalties... GROOVE’s Mark Petronas and Lenie Aguas.. So now... Gentlemen and Mesdames.. we come now to GROOVE’s counterpart... Give it up for the NASUDI Lead Singers... Singing Heartrob..Jake Marcos.. The Balladeer.. Red Antonito and NASUDI’s Prince of Rock.. Adrian Jude Dela Riva!!!”
Dumagundong ang palakapkan sa loob ng bulwagan na parang kulog na nagmula sa langit. Nagsisigawan ang mga estudyante na may kanya-kanyang paborito sa mga nabanggit na pangalan. Hindi na niya narinig ang sumunod pang sinabi ni Jake sa lakas ng ingay. Hati naman ang kanyang atensyon sa programa at sa paghahanap kay Red na ngayon ay wala pa rin sa pagdiriwang. Wala siyang nagawa kundi tumayo at magpatiuna na lamang sa entablado. Sumunod si Jake sa kanya at sabay silang nagtungo sa back stage. May mga sinasabi ito na hindi niya maintindihan dahil sa ingay at siguro dahil kinakain ang buo niyang atensyon sa pagaalala kay Red na baka hindi ito makapunta.
Wala sa loob na kinuha niya ang iniabot na lapel ng mga utility man sa back stage at isinuot ito.
“Adrian nakikinig ka ba?.. Bakit parang hindi ka man lang nagreact sa mga sinabi ko?”
“Huh??? AKo? Ano ba iyon Jake?”
“Ang sabi ko huwag na nating ituloy ang pagkanta.. delikado!”
“Ano? Ba...bakit? Panong delikado?” wala sa loob pa rin sagot niya.. Wala pa rin si Red. Hindi na kaya ito matutuloy? Please Red... Please..
“There you are guys... ano na? Ready na yung music ninyo? Bakit nakatanga pa rin kayo diyan? Where is Red?” agaw atensyon ni Director Lee sa kanila. Pinagpapawisan ito dala siguro ng pagod dahil isa ito sa punong abala ng palatuntunan.
“Ahm.. hindi pa po namin alam..” sagot niya sa Director.
“Ok nevermind.. what I want is for you guys to go there and nail that song! Ok?”
“Opo..” magalang na sagot niya. Nakita naman niyang napatango lang si Jake. Para maiwasan ang sobrang pagaalala ay pumuwesto na lamang siya sa likod ng kurtina... Maya-maya pa ay nagsimula ang tugtog.. Bumukas ang kurtina at hudyat na ito ng kanyang pagkanta. Pumikit muna siya at saka iminulat. Hoping that there would be Red Antonio in front of him.
Nang magmulat siya ng mata ay nakita niyang nakapako ang mga mata ng lahat ng tao na nasa bulwagan. Sa pangalawang pagkakataon ay na-aapreciate niya kung gaano nagmukhang palasyo ang lugar. Sumabay ang tibok ng kanyang puso sa musika. Maingat niya itong pinaramdam sa kanyang puso.. Upang kumanta siya ng may pinanghuhugutan..
Kanina pa nanlalamig ang kalamnan ni Jake. Anumang oras ay maaring may isang bala ang kumitil sa buhay ni Adrian. Hindi hindi siya makakapayag. Kaya kailangan niya ng kumanta na lang din upang makita mula sa manonood kung sino man ang babaril dito at ihaharang niya ang kanyang katawan.
Nakareceive siya ng text at binasa ito.
Lover boy? Where would be the best spot to kill the fag? Sa ulo kaya? -Seferina
Maya-maya pa ay nagsimula ng kumanta si Adrian.
“We were both young when I first saw you...I close my eyes...And the flashback starts....I'm standing there...On a balcony in summer air”
Nang banggitin niya ang unang linya ng kanta ay naalala niya muli ang eksena noong mga bata pa sila ni Red.
“Moks Ikaw si Batman... Ako naman si Robin”
“Oo kasi iyakin ka kaya ako na lang si Batman Nyahahaha”
“Hmft!”
“Biro lang Moks.. tara laro na tayo.. SInong kalaban natin?”
At itinuloy niya ang pagkanta..
“See the lights...See the party, the ball gowns...See you make your way through the crowd...And say hello, little did I know”
Bigla na naman sumingit sa isip niya ang eksena sa kuwarto.
“Sa tingin mo Moks... pwedeng mahalin ni Batman si Robin? Yung higit pa sa kaybigan”
Naputol naman ang pagkanta niya at pagbabalik tanaw ng pumasok na sa entablado si Jake. Nakangiti ito na kinanta ang sumunod na linya ng kanta.
“That I was Romeo, I was throwing pebbles..And your daddy said stay away from Juliet...And you were crying on the staircase...Begging me please don't go, and you said”
Naalala niya ang nangyari sa Glifonea’s. Nang maghanda siya para sa anniversary nila ni Jake.. Kung paano siya nagmakaawa huwag lang itong umalis.
Ngumiti siyang itinuloy ang kanta. Ngayon ay siguradong sigurado na siya sa nararamdaman. Kung sino ba talaga ang pipiliin niya. Sabay nilang kinanta ang koro.
“Romeo take me somewhere we can be alone...I'll be waiting, all there's left to do is run
You'll be the prince and I'll be the princess...It's a love story baby just say yes”
Narinig niyang naghihiyawan ang mga tao. Ang mga salitang klaro sa kanya ay “Bromance”... “Kiss na mga pre”.... “Kasalan na yan!!”. Sumakay lang naman si Jake at hinawakan pa nito ang kamay niya na mas lalo pa atang nagpakilig sa mga nanonood. Itinuloy naman nila ang ikalawang bahagi ng kanta. But at the back of his mind.. he is hoping na sana ay humabol si Red.
“So I sneak out to the garden to see you ...We keep quiet cause we're dead if they knew...So close your eyes...Escape this town for a little while”
“"Oh himala ata.. ikaw unang yumayakap sa akin" tanong ni Red
"Hindi ah... ako naman unang yumayakap paminsan minsan"
"Hindi rin... Ang arte mo kaya.. Ako unang yumayakap sa iyo"
"Eh di kung ayaw mo wag mo" sabay ng pagkakasabi niya ay tumalikod siya at bumitiw sa pagkakayakap dito
"Ops... Wala ng bawian!!" si Red at hinatak ang kamay niya para yakapin uli siya.
"Sinong maarte ngayon?" natatawa nitong tugon
"Nakakapanibago lang kasi Moks eh... Siguro hinahanap hanap mo rin yakap ko no?"
"Feeling.." maikli niyang tugon dito.
Si Jake naman ang sumunod ulit na kumanta...
“Cause I was Romeo,You were a scarlet letter...And your daddy said stay away from Juliet...But you were everything of me...I was begging you please don't go and you said”
Para namang echo na naulit ang tagpo sa park na kasama niya si Jake...
“I miss the days that you were mine” biglang nasabi nito sa kanya.
“Kung di kita sinaktan... ako pa rin sana ang humahawak sa kamay mo..” wika pa rin ni Jake.
“Kasi akala ko mas importante yung kagustuhan ko kaysa pagmamahal ko sa iyo. Kasi akala ko hindi kita mahal.. na ang mahal ko lang ay ang sarili ko...”
Sabay muli nilang kinanta ni Jake ang koro..
“Romeo take me somewhere we can be alone..I'll be waiting all there's left to do is run...You'll be the prince and I'll be the princess...It's a love story baby just say yes”
Nagdilim naman ang paligid at may itinutok na spotlight sa kanya matapos nilang kantahin ang koro... Marahil ay siya lang ang kakanta sa bridge ng awitin. Nang hindi na niya makita si Jake ay kinanta na niya ang sumunod na linya batay na rin sa tugtog na nagmumula sa piano..
“I got tired of waiting...Wondering if you were ever coming around
My faith in you is fading...When I met you on the outskirts of town, and I said”
Tugmang-tugma ang liriko ng kanta sa sitwasyon niya. Mukhang hindi na nga ata aabot si Red. Mukhang mauuwi sa wala ang pghihintay niya.
Biglang natigil ang tugtog... Lumiwanag muli ang paligid.. Bakas sa mukha ng mga nanonood na ang pagkainis kung bakit naputol ang isang napaka romantikong kanta. Nakita naman niyang nakatunghay lang si Jake sa kanang bahagi. Nagtatanong rin ang mga mata nito. Nilingon naman niya ang pianista at lahat na ng tao ay nakalingon na rin dito na parang sinadya na itigil ang tugtog...
Napukaw naman ang kanilang atensyon ng mula sa back stage ay may baritonong boses na nagpatuloy ng kanta.
“And you said... Romeo save me I've been feeling so alone....I keep waiting for you but you never come...Is this in my head? I don't know what to think...He knelt to the ground and pulled out a ring”
Nakita niyang itinuloy ng lalaki ang kanilang kanta.. batay na rin sa sinasabi ng kanta ay lumuhod nga ito sa harapan niya. Nagsihiyawan na naman ang tao sa sobrang kilig. Siya naman ay napako lang sa lupa.
Itinuloy naman nito ang pagkanta...
“And said, marry me Juliet...You'll never have to be alone...I love you and that's all I really know...I talked to your dad, go pick out a white dress...It's a love story baby just say yes”
Tili ng tili ang mga tao... Nang makabawi ay tinulungan niyang tumayo ang nakaluhod na lalaki.. Hindi niya rin namalayang tumutulo na pala ang luha sa kanyang mga mata..
“Oh? bat na naman umiiyak ang Moks ko? Diba sabi ko ayaw kitang nakikitang umiiyak”
“Ikaw kasi!!!” at siniko niya ito habang pinapahid ang luha
“Hahaha.. ano na naman ang ginawa ko?.. Naka eyeglasses ka na nga... naniniko ka pa rin”
“Nakakainis ka Red Antonio... Akala ko hindi ka na dadating...”
“Diba sabi ko sa iyo hindi kita matitiis?”
Nagulat sila pareho ng nagpalakpakan ang mga tao at sigaw ng sigaw ng “Kiss!!”. Huli na ng mapagtanto nila na dinig na dinig sa buong bulwagan ang usapan nila dahil naka lapel pa rin sila. Tumugtog muli ang pianista... Tinapos nila ang huling linya ng kanta...
“Cause we were both young when I first saw you...”
Kakausapin pa sana niya si Red habang magkahawak ang kamay nila ng lumapit si Jake.
“Please kailangan na nating umalis dito... delikado kasi...” naputol ang sasabihin nito ng magsalita ang Director Lee na ngayon ay nasa Mic Stand at nagsilbing Emcee ng programa.
“So may I Interrupt this sweet moment.. because now... Im going to announce... the Performer of the year.. As we all know napaaga ang online voting sa Performer of the year dahil napagdesisyunang iproklama ang pinaka magaling na mangaawit sa Enchanted Ball”
Wala namang ni isang nagsalita sa kanila habang nakinig na lamang sila sa susunod na sasabihin ng Director.
Hawak ni Director Lee ang papel na naglalaman ng resulta ng online voting para sa Performer of the Year. Ngunit parte lamang ito ng plano. Delaying tactics kumbaga, batay na rin ito sa iniutos ni Sabrina sa kanya.
“And the performer of the year goes to.... goes to... Red Antonio!!!”
Dumagundong muli ang palakpakan sa loob ng bulwagan. Its funny how they turned the ball into an awarding ceremony. Naulinigan na lang ni Jake na natungo si Red sa kinaroroonan ni Director Lee para sa Acceptance Speech nito. Mabilis naman siyang bumaba sa entablado, gusto na sana niyang hatakin si Adrian kanina ngunit nakita niyang ayaw nitong iwanan si Red sa pinakamasayang gabi sa buhay nito.
He wondered bakit wala pa ring tunog ng baril.. Ngunit hindi na mahalaga iyon. Kasalanan ni Sabrina kung bakit pinatatagal niya pa but he will use this to his advantage. Kailangan lang makababa ni Adrian sa entabladong iyon dahil alam niya rin na hindi sasaktan ni Sabrina si Red.
Dali-dali siyang lumabas ng bulwagan.. Pumunta siya sa katabing building nito.. Wala ng tao. Pumasok siya sa loob ng room 204. Kung makakapunta si Adrian doon ay mas magiging ligtas na ito at maibubulgar na rin niya ang sikreto ni Sabrina dito.
Nakita niyang humahangos si Jake na umalis entablado ngunit nanatili siya. Alam niyang masakit ito kay Jake dahil umaasa siguro ito na ito ang tatanghaling Performer of the year. Ngunit ang importante ay masaya ang Moks niya ngayon. Nanatili siyang nakatayo sa entablado habang pinapakinggan ito na magtalumpati sa pagtanggap ng award.
“Shit...shit.. adrian... sagutin mo.... sagutin mo...” natatarantang wika ni Jake sa sarili habang sinusubukang tawagan si Adrian. Habang tumatagal na nakatayo si Adrian sa stage na iyon ay mas lalong nagiging delikado ang buhay nito.
Nabuhayan siya ng loob ng biglang sagutin ni Adrian ang tawag niya.
“Jake? Bakit ka umalis?”
“Adrian.. please makinig ka sa akin ng mabuti... Nandito ako sa katabing building ng Room 204... makinig kang mabuti... hindi namatay ang si Tita Elle sa simpleng sunog... may pumatay sa kanya.. may pumatay sa nanay mo... ngayon ang pinaka importanet mong gawin ay bumaba dyan sa stage at puntahan ako dito may kailangan kang malaman sa totoong pagkamatay ni Tita Elle... at sa pagkatao ni Sabrina”
Pinutol niya ang tawag para mas mapressure si Adrian na pumunta sa kinaroroonan niya. He just hoped na maniwala ito sa sinasabi niya.
Naguguluhan na tiningnan ni Adrian ang namatay na cellphone at ang kasalukuyang nagtatalumpati na si Red. Ano ang ibig sabihin ni Jake na totoong sanhi ng pagkamatay ng nanay niya? Anong ibig sabihin nito na totoong pagkatao ni Sabrina? Ayaw man niyang iwan si Red ay nabuo ang desisyon niya na mabilis na takbuhin ang katabing Building ng bulwagan. Mula sa kanyang balintataw ay alam niyang bahagyang nabigla si Red sa kanyang pagalis..
Sing bilis ng kidlat na lumabas siya sa pagdiriwang.
Biglang kumalabog ang pinto sa Room 204... Lumingon si Jake.. “Sa wakas! Nakarating ka Adrian” bulong niya sa sarili na kalaunan ay nasabi na niya kay Adrian. Lumingon siya sa pinangalingan ng kalabog.
“Adrian buti na lang at...................................... Sabrina???”
HIndi makapaniwalang sigaw niya ng makita itong nakapasok sa loob. She was wearing a long red gown. Kumikintab ito sa dilim na animo’y apoy na nagsisilbing ilaw.
“You know why I like you Jake... because your stupid... you are easy to manipulate.. konting paikot lang sa iyo bumibigay ka na.. Sabagay maraming kagaya mo na ginawa na yatang libangan ang katangahan... Sa tingin mo sinong mamamatay tao ang magsasabi sa biktima niya kung paano siya papatayin kapag hindi niya pa ito nahuli.. It was really you Jake.. Sa appetizer muna ako magsimula... si Adrian ang main course”
Tuloy tuloy ang pagtakbo ni Adrian.. Nahihirapan pa siyang gumalaw dahil sa suot niya. Nagpapabigat pa kasi ang kapa na suot niya kaya hinubad na niya ito sa daan. Natigilan naman siya ng magring uli ang phone niya. Agad naman niyang tiningnan kung si Jake ba ito.
Si Red.
“Moks? Asan ka na? Kakatapos lang nung speech ko..”
“Red kailangan kong puntahan si Jake.. may alam siya sa pagkamatay ng Mama” inosenteng sagot niya kay Red..
Napatili naman siya bigla ng may marinig na putok ng baril sa may di kalayuan.
“Moks ano iyon? Moks? Moks???” sigaw sa kanya ni Red na marahil ay narinig rin ang putok ng baril.
Hindi na niya ito nasagot at bagkus ay nilaglag na lang ang cellphone at dali-daling tinakbo ang pinanggalingan ng tunog.
“Aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa aaaa aaaa” nauutal na daing ni Jake ng tumama ang bala sa kanyang tiyan. Bumulwak ang masagang dugo mula rito at hindi na rin napigilang may lumabas na dugo sa kanyang bibig.
Napaluhod siya sa lakas ng pagkakatama sa kanyang tiyan. Parang unti-unting namamanhid ang buo niyang katawan.
Ngiting demonyo naman siya habang nakikita niya si Jake sa harapan niya na unti unting nawawalan ng lakas.
“Malas mo lang Jake nakipagkasundo ka sa taong hindi mo kilala... I am more than capable of just being a sexual machine... Kahit si kamatayan takot lumapit sa akin Hahahahaha”
Nakita niyang tuluyan na itong napahiga habang patuloy na dumadaloy ang pulang pulang dugo sa tiyan nito na nagmula sa tama ng baril. Nagambala naman ang masayang tanawin para sa kanya ng tumunog ang kanyang cellphone. “Punyeta.. sabi ko ng amamaya na tumawag to” mura niya sa sarili na inaakalang ang kanyang Tito ang tumatawag. So far kasi ay nagawa naman ng maayos ni Director Lee ang pinagawa niya.
Nagitla siya sa numerong tumatawag. Ito ang kanyang duktor.
“Ano??? Hindi mo naman siguro ako gagambalain para lang sabihing baog ako?? Matagal ko na iyong tanggap at maghanda ka dahil mawawalan ka ng trabahong walang kwenta kang duktor ka!!!” sigaw niya sa kanyang OB
“Sabrina hija... Im really sorry for inconvenience pero nagkamali ako”
Biglang lumiwanag ang kanyang mata. Ibig sabihin ba nito ay may kakayahan pa siyang manganak.
“Ibig mong sabihin may kakayahan akong manganak... may posibilidad na magkaanak ako kay Red?”excited na tanong niya.. di alintana ang duguang katawan na nasa harap niya.
“Even better than that hija.. kaya pala i didnt see that you are fertile... because you are already pregnant... Congratulations Sab.. you are two weeks pregnant” wika nito sa kanya
Mabilis na iprinoseso ng utak niya ang nangyari.. Wala pang isang linggo ng may mangyari sa kanila ni Red.. Paano nangyari yun? Imposibleng mabuntis siya nito for 2 weeks kung dalawang araw pa lang may nangyari sa kanila.
Bigla niyang naibagsak ang cellphone. Napatingin siya sa dakong kinaroroonan ng nakahigang si Jake Marcos.
She is now staring at the bloody corpse of Jake. Her baby’s father.
Itutuloy....
0 Violent Reactions!
Say anything you want! Rogue Mercado doesnt bite! :D