The Accidental Crossdresser
The Accidental Crossdresser (Chapter 4)
5:11 PM
The Accidental Crossdresser
Chapter 4
By: Rogue Mercado
Email: roguemercado@gmail.com
“Hay Umayos ka Alexis. Narito ka para sa misyon”
“Luke, pre... andito ako sa Bistro 51”
Kausap ko si Luke sa telepono pero parang naghihina ang katawan ko. I dont know how to react. Nung makita ko uli siya. Ang kapatid ko.
It was 2 years. Two years na akala ko I can be good enough para maging isang anak ng isa pinakamayaman sa Ilocos Norte. Two years na ako yung natira so that I can have all the love that I long from my Dad at from my Mom pero nagkamali ako.
“Im sorry pre... pero may lakad kami nung GF ko eh.. next time na lang”
Ako na mismo ang unang nagbaba. Baka kasi sa sobrang bwisit ko eh sa kanya ko pa mabunton ang sama ng loob ko. Nakakadalawang bote na ko pero hindi pa rin matunaw ng alcohol ang sama ng loob ko.
Gusto kong isipin na panaginip lang ang lahat. Na hindi siya nabuhay. O hindi siya buhay. Na tama ang pagaakala naming lahat na patay na siya. Pero he was there. Kanina, I was about to say the good news to my Mom. Nag-away kasi kami sa may Bar 101, I know that I put her to great shame pero masama lang talaga loob ko nun. Bilang pambawi ay yayain ko sana sa isang mother and son date si Mommy at pagkatapos ay I will break the news na I close a deal sa isang kumpanya at ako ang magiging official photographer nila for their models.
Pero kitang kita ng dalawang mata ko... Andun sila, magkayakap. Ang perfect daughter niyang hilaw. Pero hindi maaring siya uli ang maging bida sa bahay. Never. Ang araw na bumalik siya ang desisyong pagsisisihan niya.
“Patay ka sa king bakla ka.”
Itutuloy...
*****
“So kumusta na Alexis?”
“Keri lang naman”
“Anong nangyari, dalawang taon na ang nakakaraan?”
“Walang nakakaalam na nakaligtas ako... Sa isang tagong isla.. Napulot ako ng magasawang Paz at Ruben. Si Tatay Ruben ang sumagip sa akin at gamit ang isang bangka ay nagawa niyang iligtas ang palutang lutang ko noong katawan.”
“Kilala mo pa rin ba ang mga totoo mong magulang?”
“Oo naman... miss na miss ko na si Mommy.. Anita Saavedra ang pangalan niya.”
“Eh ang iyong Daddy? Naalala mo pa rin ba siya?”
“Victor Saavedra.. that’s his name..”
“Alam mo bang wala na ang Daddy mo?”
“Namatay siya last year... He was... he was murdered in an apartment in Batac”
“How do you feel about it?”
“Mahal na mahal ko si Daddy dahil siya pa mismo ang nagencourage sa akin na ipagmalaki ko kung ano ako”
“Do you still remember your brother’s name?”
“Yes... his name is Lester Saavedra”
“Are you in good terms with your brother?”
“Hindi.. Honestly, madalas kaming nag-aaway... Hindi niya ako matanggap bilang ganito”
“Yun lang ba ang dahilan?”
“Sa pagkakaalam ko Oo.. My brother is a homophobic. Ayaw niya sa bakla. Lalo na sa mga kagaya ko na piniling magdamit babae. But I dont care, my brother is dumb ass anyway. Hindi na kami magkakasundo. Never”
“Naalala mo pa ba ang petsa ng nangyaring aksidente?”
“It was January 1 2010... Papunta dapat kami sa Palawan together with my brother.. Kami lang dalawa dahil gusto ng mga magulang namin na magbonding kami kahit papano. We boarded our private plane... It was the most terrible idea na naisip nila. Pero syempre alang-alang kay Mommy.. Sumunod na lang ako.. But then.. something unexpected happened... biglang nagkaproblema ang eroplanong sinasakyan namin... Before we knew it.. Nagland kami sa isang pacific area.. and thats what happened next”
“Anong plano mo ngayong nakabalik ka na?”
“I’ll continue my job as a print ad model. Marami na rin akong namiss na projects and that’s what I enjoyed most”
“What if I offer you a fish fillet? Would you like to take a bite?”
“No thanks.. My allergy ako sa sea foods”
“So what’s your favorite dish?”
“Any pasta cuisine...”
“I see... kung wala ka sa isang photo shoot... ano ang paborito mong gawin?”
“Im a couch potato... Sa bahay lang ako talaga and I seldom go out with my friends. I watch Television or Movie marathon”
“Are you seeing someone before the incident happened”
“Ahmmm.. Yes...”
“Is he your boyfriend?”
“Yes”
“Can I know his name?”
“That’s off the limits... sorry”
“Why are you so private when it comes to your boyfriend?”
“We are both protecting each other’s name”
“Did he came from an elite family also?”
“Cant tell sorry”
“Do you personally know Alexander Castillo?”
“Nope... not heard his name”
“What if I tell you, you are Alexander Castillo?”
“Im Alexis Saavedra”
“And what is your purpose that you returned?”
“Because Anita Saavedra killed my father”
Kasalukuyan akong lulan ng isang ordinaryong taxi. Naglalaro sa aking isip ang huling session namin ni Bridget also know as Black Viper. Tumimo sa aking diwa ang lahat ng mga nangyari bago ko narating ang huling session na yun. Everyday of my life ay isang malaking struggle.
Madalas akong antukin dahil sa pills na iniinom ko. Napagmasdan ko rin na unti-unting lumalaki ang aking hinaharap. Gayunpaman, sa loob ng dalawang buwan ay hindi lamang iyon ang dapat kong hasain. Nag-aral ako kung paano ayusin ang aking sarili. Kung anong kulay ng make up ang nababagay sa isang outfit. Kung paano isuot ang tube. Kung paano gamitin ang push up bra. Kung paano magshave ng mga unwated hairs.
Kailangan ko ring isabay sa paginom ng pills ang glutathione para mas lalong tumingkad ang aking balat. Kailangan kong pagaralan ang paglalakad ng suot ang isang 5 to 6 inches heels. Kailangan kong itatak sa sarili ko ang salitang diet na hindi ko naman dati ginagawa. Kailangan kong lumaklak ng tsaa. Kailangan kong matutong manigarilyo. Kailangan kong magsuot ng blue na contact lenses.. Kailangan kong magpahaba ng buhok.
Higit sa lahat. Kailangan kong kilalanin ang mga taong nakapalibot sa taong binubuhay ko ngayon. Ang kanyang ina, ama, kapatid at iba pang kamaganak. Ang mga kaibigan. Ang iba pang taong kanyang nakakasalamuha araw-araw. Pero kung mayroon mang tao na kailangan kong pagukulan ng pansin, yun ay walang iba kundi ang kanyang ina... Si Anita Saavedra.. na ina ko na rin ngayon.
Nakakatawa man pero excited ako. Misyon lang to. Walang personalan. Sa dalawang buwan na ginugol ko ay inalis ko na ang kadramahan sa buhay ko at tinanggap sa sarili na ito na ang kapalaran ko. Pagaari ng Black Society ang buhay ko. Utang na loob ko ito sa kanila. Binigyan nila ako ng edukasyon... ng panibagong buhay... ng karapatang mabuhay malayo sa malabong buhay mayroon sa ampunan.
At ngayon magkakaroon ako ng Ina na siya ko rin namang ipapakulong pag matapos ang misyong ito. How ironic.
Malapit ng makarating ang taxi sa Calayab, Laoag City kung saan naroon ang Subdivision na kinatitirikan ng mansion ng mga Saavedra. Isinuot ko na ang aking sunglasses at naghanda na sa script na nasa loob ng utak ko. Nang lumingon naman ako sa aking kaliwa ay naroroon ang isang matandang lalaki.
Siya si Itay Ruben pero hindi nila alam na isa rin siyang sangkot sa malaking palabas na ito. Siya ang maghahatid sa akin papunta sa Mansion ng mga Saavedra at magkukwento kung paano “daw” niya ako niligtas. Sa suot nitong polong may mantsa at lumang maong ay yagit na yagit ang nakapulot kuno sa kanya.
Maya-maya pa ay nakita kong pinapasok na kami ng security guard sa subdivision. Mula sa mukha nito ay parang nakita ko ang kaunting pagkabagabag. Marahil siguro ay nakilala niya ako kahit na nakasuot pa ako ng sunglasses.
Ilang saglit lang ay pumarada na kami sa harapan ng mansion. Mula sa bintana ng taxi ay kitang kita ko kung gaano kagara ang hitsura nito.
Mayaman nga talaga.
Tinapunan ko ng tingin si Itay Ruben at tumango naman ito sa akin. Nakita kong bumaba ito ng kotse at tinungo ang malaking gate. Habang nakatanaw pa rin mula sa loob ay nakita kong may kinausap siya mula sa loob. Sumunod naman noon ay nakita kong pinagbuksan ito ng isang babaeng nakadamit pangkatulong.
Bumaba na ako mula sa loob ng taxi at humakbang papalapit sa gate. Nang matanaw na ako ni Itay Ruben ay tumango na ito takda ng pagsisimula ng misyon. Namalayan ko na lang ang sarili na nakapasok sa loob ng mala palasyong mansion na iyon.
“Al...Alexis... Sika deta?” (Alexis ikaw ba iyan?) bungad ng katulong sa katutubong salita.
“Manang Fe?” nasasabik kong tugon.
Walang anu-ano’y niyakap ako ng kausap ko. Nabigla man ay kaagad kong binawi ang reaksyon na iyon. Nakakpanibago man ngunit kailangan kong sakyan lahat ng ito.
“Apo.. balasang ko... imbag lang ta nagsubli ka...” (Diyos ko, anak ko... buti na lang bumalik ka) wika nito sa akin sa mangiyak ngiyak na tono.
“Manang asan ang Mommy... miss na miss ko na rin po siya..” wika ko na parang naiiyak na rin.
“May kadtoy uneg balasang ko... addan Mommy’m idtoyen” (Halika dito sa loob anak ko... nasa loob ang Mommy mo)
Sumunod naman kami sa kanya at pumasok na kami sa loob ng mansion.
Masyadong magarbo ang kabuuan ng bahay. Nakalambitin ang mga mamahaling chandeliers. Mga painting na nakasabit sa dingding. Mga pamosong mga kagamitan na malaking halaga ng salapi ang katumbas.
“Agtugaw kay pelang balasang ko..” (Umupo muna kayo anak ko) wika sa amin ni Manang Fe. Halata pa rin sa boses nito ang pinaghalong pagkasabik at pagkamangha sa bilis ng pangyayari.
Nawala sa aming paningin ang alam kong katiwala sa mansion na iyon. Nagkatinginan kami ni Itay Ruben, alam na namin ang susunod na gagawin. Ang makahulugang tinginan na iyon ay senyas ng mga script na naglalaro sa aming mga utak. Dinaig pa ng misyon ko ang mga blockbuster na pelikula ngayon. Kailangan ko ng kaunting ingat at pulido sa mga sasabihin ko. Sa aaktuhin ko. Dahil konting pagkakamali lang, may kalalagyan ako.
“Anak?” pukaw ng boses sa aming likuran.
Paano nga ba ang mas dramatic na entrance? Syempre nakatalikod ako.. Parang slow mo dapat.. unti-unti akong haharap ang then bongga!!!
Ganun na nga ang ginawa ko. Tumayo ako... Nakita kong tumayo rin si Itay Ruben.. Narinig ko siyang nagsalita.
“Magandang umaga ho Maam”
“Mommy?” wika ko sa malambing at nangungulilang tono. May kasabay pang iyak yan ah.
“My daughter.... my princess..” sigaw ni Anita Saavedra saakin. Sabay takbo at natataranta siyang lumapit sa akin. Tears are pouring from her eyes.
Ilang saglit pa ay nasa harapan ko na siya. She was there.. a very Imeldific statuesque. Napaka glamorosa niya at sapat na para tawagin siyang Donya. She had this simple yet elegant dress. Nakapulupot rin sa kanya ang mamahaling bato na milyon ang halaga.
She touched my face. Waring kinikilatis niya kung totoo nga ang nakikita niya. Bakas sa mukha niya ang sobrang hapis... lungkot... pangungulila. Ewan ko ba pero sa tingin ko ay nadala ako ng hitsura niya. Sa harap ko ngayon... parang hindi lang siya isang Anita Saavedra. Isa rin siyang ina na miss na miss na ang anak na dalawang taon ng nawawala.
And take note... Princess talaga ang itinawag niya sa akin. Ibig sabihin ay babaeng babae ang turing ng kanyang ina sa totoong Alexis Saavedra.. Ang swerteng beki!!!.
“Diyos ko... ikaw nga... anak ko... ayos ka lang ba? I really dont know what happened.. Patawarin mo ang mommy for giving up... Thank God bumalik ka” wika ulit ni Anita Saavedra
Iyak pa rin siya ng iyak.. Namumula na nga ang mga mata nito habang niyayakap ako at hinahalikhalikan ako nito sa pisngi. She is touching me all over. Parang sinisiguro niya kung totoo ba ako. Kung totoo bang nabuhay ang anak niyang matagal ng nawala.
“Miss na miss na rin kita Mommy”
I dont know what happened. Out of some unnatural force eh hindi ko na kailangang pilitin ang sarili ko na umiyak ng umiyak. Kusang tumutulo ang mga luha ko sa mata. Akala ko nga mahihirapan ako sa pagpapanggap na ito but then its a piece of cake. Pero parang totoo. Parang totoo na namimiss ko ang taong kaharap ko.
“Maam excuse me po... ako po pala si Ruben..”
Nagtatanong naman ang mga mata ni Anita Saavedra na nagpalipat lipat sa amin.
“Mommy siya po pala si Itay Ruben.. siya po nagligtas sa akin”
“Maraming maraming salamat... Hindi ko alam kung paano ako makakatanaw ng utang na loob sa iyo for bringing my princess here but.. kahit magkano ibibigay ko... im just thankful... im overjoyed... salamat ng marami..”
“Walang anuman po Maam... pasensya na ngayon lang po talaga kami nakaluwas dito... Hindi po kasi namin alam kung sino po ba talaga siya... Nagkaroon po kasi ng bahagyang pagkalimot itong si Alexis... Inabot po ng dalawang taon bago niya maalala ang lahat... Gustuhin man po namin na maipagamot itong si Alexis noon eh wala po kaming ganoong kalaking pera.. Isa lang po akong hamak na mangngisda at tindera lamang po rin ang aking maybahay.”
“It doesnt matter... ang mahalaga ligtas ang anak ko.. at nagpapasalamat ako dahil ang mga taong kagaya niyo ang nakasagip sa aking anak...”
Buti na lang naimbento ang sakit ng amnesia. Kung hindi nakakapagtaka na ang isang taong dalawang taong nawala sa isang plane crash ay biglang magbabalik na parang walang nangyari.
“My princess,.. Im really happy, you’re back....” masayang masaya na wika niya uli sa akin.
“I love you Mom.... miss na miss ko na po talaga kayo”
At tumulo uli ang natural na luha na bunga ng lungkot na hindi ko alam kung saan nanggaling.
“Ahmm... ano... so Kumain na ba kayo? Nagugutom ka ba anak? you need anything my princess?”
“Ok lang po ako Mom.. bale ito na lang po si Itay Ruben ang dapat po ninyong asikasuhin... I just wanted to go to my room.. Kung OK lang po”
“Anything for you my princess... Manang Fe, pakisamahan naman si Alexis sa kuwarto niya...” utos nito kay Manang Fe na kanina pa iyak ng iyak sa sulok habang tinatanaw kami. Siguro ay naantig talaga ito sa eksena kanina.
“Thank You Mommy...”
Bago ako magpaalam ay niyapos ko muna to, tanda ng aking pagkasabik rin sa kanya. Nang magkahiwalay na ang aming katawan ay hinawakan niya uli ako sa pisngi.. Hindi pa rin siya natitigil sa pagluha.
“I knew it... I knew that you never left us... Im sorry my princess kung tumigil sa paghahanap si Mommy...but deep inside me.. alam ko... nararamdaman ko na buhay ka pa.. I knew it...”
“Wala pong kaso yun Ma... Kung ako po nasa posisyon niyo.. Hindi ko rin po kakayanin... Lalo na po iniwan na rin tayo ni Daddy...”
“Alam mo na anak?” nabibiglang tanong ni Anita Saavedra sa akin.
Kung atakehin ka nga naman ng kashungahan teh!!! Lusutan mo yan!!!!!
“Ahmm.. ah.. nabalitaan na po kasi namin eh.. Ilocos Sur lang naman po yung pinaka karatig nung isla... Naging maugong rin po ang balita Mommy...”
“Thank you for always understanding me my princess.... Kung nandito ang Daddy mo he will also over flow with joy... I wish he is still here... para magkakayakap tayong lahat”
“Sana nga po... I wish Daddy is still here”
“Im sure masaya ang Daddy mo... kung asan man siya... Lalo na ngayon, our princess is here... you are finally home”
Its so unusual hearing that from her mouth.. Kung siya nga ba talaga ang pumatay kay Victor Saavedra.
Wait. Bakit bigla akong nagda-doubt. Dapat itanim ko pa rin sa isip ko na si Anita Saavedra ang pumatay kay Victor Saavedra. Ang trabaho ko lang ay hanapan siya ng malakas na ebidensya o siguruhin ang claim na iyon.
“Sige na anak... marami pa kaming paguusapan ni Itay Ruben mo.. you should rest.. kung isla pa kamo ang nilakbay niyo papunta rito then you must regain your strength”
“Thanks Mommy”
“Halika mang Ruben.. Doon tayo sa kusina.. mas masarap magkwentuhan habang kumakain” mabait na paanyaya naman ni Anita sa aking Itay Ruben.
Bago ako pumaitaas at akyatin ang hagdan ay nagkatinginan muna kami. Ang mga titiig na iyon ay isang simbolo na nagawa naming pasukin ng walang kahirap hirap ang bahay ng mga Saavedra. Nakakatawa pero we are expecting a pool of body guards sa loob pero wala.
Nauna na akong umakyat at nasa likod ko naman si Manang Fe. Kwento ito ng kwento, ngunit karamihan ay sa kung gaano ito kaexcited na makita ako ulit.
Nang makarating sa pinakataas ay nakita ko kaagad ang isang pink na pintuan. Marahil ay ito nga siguro ang kuwarto ko.
Nabigla ako sa nakita. Teka. Kung kwarto ko to bakit ganito ang amoy? Parang amoy lalaki?
Hindi kaya dugyot yung original na Alexis Saavedra? Kalurkey ah!!!
Nilibot ng aking mata ang kabuuan ng kuwarto. Masyadong magulo... Kalat kalat ang mga damit. Halatang may gumagamit ng kwartong iyon sa kasalukuyan. Nage-expect pa naman sana ako na kulay pink ang buong kuwarto. Pero kulay blue naman ang pintura.
Napatingin ako sa malalaking larawan na nakapost sa dingding.
Si Lester Saavedra ba to? Ang suppose to be Kuya ko?
Ehmeged teh!!!!!!!! Hoooongggg Gwapo!!! Jackpot.
“Keri lang naman”
“Anong nangyari, dalawang taon na ang nakakaraan?”
“Walang nakakaalam na nakaligtas ako... Sa isang tagong isla.. Napulot ako ng magasawang Paz at Ruben. Si Tatay Ruben ang sumagip sa akin at gamit ang isang bangka ay nagawa niyang iligtas ang palutang lutang ko noong katawan.”
“Kilala mo pa rin ba ang mga totoo mong magulang?”
“Oo naman... miss na miss ko na si Mommy.. Anita Saavedra ang pangalan niya.”
“Eh ang iyong Daddy? Naalala mo pa rin ba siya?”
“Victor Saavedra.. that’s his name..”
“Alam mo bang wala na ang Daddy mo?”
“Namatay siya last year... He was... he was murdered in an apartment in Batac”
“How do you feel about it?”
“Mahal na mahal ko si Daddy dahil siya pa mismo ang nagencourage sa akin na ipagmalaki ko kung ano ako”
“Do you still remember your brother’s name?”
“Yes... his name is Lester Saavedra”
“Are you in good terms with your brother?”
“Hindi.. Honestly, madalas kaming nag-aaway... Hindi niya ako matanggap bilang ganito”
“Yun lang ba ang dahilan?”
“Sa pagkakaalam ko Oo.. My brother is a homophobic. Ayaw niya sa bakla. Lalo na sa mga kagaya ko na piniling magdamit babae. But I dont care, my brother is dumb ass anyway. Hindi na kami magkakasundo. Never”
“Naalala mo pa ba ang petsa ng nangyaring aksidente?”
“It was January 1 2010... Papunta dapat kami sa Palawan together with my brother.. Kami lang dalawa dahil gusto ng mga magulang namin na magbonding kami kahit papano. We boarded our private plane... It was the most terrible idea na naisip nila. Pero syempre alang-alang kay Mommy.. Sumunod na lang ako.. But then.. something unexpected happened... biglang nagkaproblema ang eroplanong sinasakyan namin... Before we knew it.. Nagland kami sa isang pacific area.. and thats what happened next”
“Anong plano mo ngayong nakabalik ka na?”
“I’ll continue my job as a print ad model. Marami na rin akong namiss na projects and that’s what I enjoyed most”
“What if I offer you a fish fillet? Would you like to take a bite?”
“No thanks.. My allergy ako sa sea foods”
“So what’s your favorite dish?”
“Any pasta cuisine...”
“I see... kung wala ka sa isang photo shoot... ano ang paborito mong gawin?”
“Im a couch potato... Sa bahay lang ako talaga and I seldom go out with my friends. I watch Television or Movie marathon”
“Are you seeing someone before the incident happened”
“Ahmmm.. Yes...”
“Is he your boyfriend?”
“Yes”
“Can I know his name?”
“That’s off the limits... sorry”
“Why are you so private when it comes to your boyfriend?”
“We are both protecting each other’s name”
“Did he came from an elite family also?”
“Cant tell sorry”
“Do you personally know Alexander Castillo?”
“Nope... not heard his name”
“What if I tell you, you are Alexander Castillo?”
“Im Alexis Saavedra”
“And what is your purpose that you returned?”
“Because Anita Saavedra killed my father”
Kasalukuyan akong lulan ng isang ordinaryong taxi. Naglalaro sa aking isip ang huling session namin ni Bridget also know as Black Viper. Tumimo sa aking diwa ang lahat ng mga nangyari bago ko narating ang huling session na yun. Everyday of my life ay isang malaking struggle.
Madalas akong antukin dahil sa pills na iniinom ko. Napagmasdan ko rin na unti-unting lumalaki ang aking hinaharap. Gayunpaman, sa loob ng dalawang buwan ay hindi lamang iyon ang dapat kong hasain. Nag-aral ako kung paano ayusin ang aking sarili. Kung anong kulay ng make up ang nababagay sa isang outfit. Kung paano isuot ang tube. Kung paano gamitin ang push up bra. Kung paano magshave ng mga unwated hairs.
Kailangan ko ring isabay sa paginom ng pills ang glutathione para mas lalong tumingkad ang aking balat. Kailangan kong pagaralan ang paglalakad ng suot ang isang 5 to 6 inches heels. Kailangan kong itatak sa sarili ko ang salitang diet na hindi ko naman dati ginagawa. Kailangan kong lumaklak ng tsaa. Kailangan kong matutong manigarilyo. Kailangan kong magsuot ng blue na contact lenses.. Kailangan kong magpahaba ng buhok.
Higit sa lahat. Kailangan kong kilalanin ang mga taong nakapalibot sa taong binubuhay ko ngayon. Ang kanyang ina, ama, kapatid at iba pang kamaganak. Ang mga kaibigan. Ang iba pang taong kanyang nakakasalamuha araw-araw. Pero kung mayroon mang tao na kailangan kong pagukulan ng pansin, yun ay walang iba kundi ang kanyang ina... Si Anita Saavedra.. na ina ko na rin ngayon.
Nakakatawa man pero excited ako. Misyon lang to. Walang personalan. Sa dalawang buwan na ginugol ko ay inalis ko na ang kadramahan sa buhay ko at tinanggap sa sarili na ito na ang kapalaran ko. Pagaari ng Black Society ang buhay ko. Utang na loob ko ito sa kanila. Binigyan nila ako ng edukasyon... ng panibagong buhay... ng karapatang mabuhay malayo sa malabong buhay mayroon sa ampunan.
At ngayon magkakaroon ako ng Ina na siya ko rin namang ipapakulong pag matapos ang misyong ito. How ironic.
Malapit ng makarating ang taxi sa Calayab, Laoag City kung saan naroon ang Subdivision na kinatitirikan ng mansion ng mga Saavedra. Isinuot ko na ang aking sunglasses at naghanda na sa script na nasa loob ng utak ko. Nang lumingon naman ako sa aking kaliwa ay naroroon ang isang matandang lalaki.
Siya si Itay Ruben pero hindi nila alam na isa rin siyang sangkot sa malaking palabas na ito. Siya ang maghahatid sa akin papunta sa Mansion ng mga Saavedra at magkukwento kung paano “daw” niya ako niligtas. Sa suot nitong polong may mantsa at lumang maong ay yagit na yagit ang nakapulot kuno sa kanya.
Maya-maya pa ay nakita kong pinapasok na kami ng security guard sa subdivision. Mula sa mukha nito ay parang nakita ko ang kaunting pagkabagabag. Marahil siguro ay nakilala niya ako kahit na nakasuot pa ako ng sunglasses.
Ilang saglit lang ay pumarada na kami sa harapan ng mansion. Mula sa bintana ng taxi ay kitang kita ko kung gaano kagara ang hitsura nito.
Mayaman nga talaga.
Tinapunan ko ng tingin si Itay Ruben at tumango naman ito sa akin. Nakita kong bumaba ito ng kotse at tinungo ang malaking gate. Habang nakatanaw pa rin mula sa loob ay nakita kong may kinausap siya mula sa loob. Sumunod naman noon ay nakita kong pinagbuksan ito ng isang babaeng nakadamit pangkatulong.
Bumaba na ako mula sa loob ng taxi at humakbang papalapit sa gate. Nang matanaw na ako ni Itay Ruben ay tumango na ito takda ng pagsisimula ng misyon. Namalayan ko na lang ang sarili na nakapasok sa loob ng mala palasyong mansion na iyon.
“Al...Alexis... Sika deta?” (Alexis ikaw ba iyan?) bungad ng katulong sa katutubong salita.
“Manang Fe?” nasasabik kong tugon.
Walang anu-ano’y niyakap ako ng kausap ko. Nabigla man ay kaagad kong binawi ang reaksyon na iyon. Nakakpanibago man ngunit kailangan kong sakyan lahat ng ito.
“Apo.. balasang ko... imbag lang ta nagsubli ka...” (Diyos ko, anak ko... buti na lang bumalik ka) wika nito sa akin sa mangiyak ngiyak na tono.
“Manang asan ang Mommy... miss na miss ko na rin po siya..” wika ko na parang naiiyak na rin.
“May kadtoy uneg balasang ko... addan Mommy’m idtoyen” (Halika dito sa loob anak ko... nasa loob ang Mommy mo)
Sumunod naman kami sa kanya at pumasok na kami sa loob ng mansion.
Masyadong magarbo ang kabuuan ng bahay. Nakalambitin ang mga mamahaling chandeliers. Mga painting na nakasabit sa dingding. Mga pamosong mga kagamitan na malaking halaga ng salapi ang katumbas.
“Agtugaw kay pelang balasang ko..” (Umupo muna kayo anak ko) wika sa amin ni Manang Fe. Halata pa rin sa boses nito ang pinaghalong pagkasabik at pagkamangha sa bilis ng pangyayari.
Nawala sa aming paningin ang alam kong katiwala sa mansion na iyon. Nagkatinginan kami ni Itay Ruben, alam na namin ang susunod na gagawin. Ang makahulugang tinginan na iyon ay senyas ng mga script na naglalaro sa aming mga utak. Dinaig pa ng misyon ko ang mga blockbuster na pelikula ngayon. Kailangan ko ng kaunting ingat at pulido sa mga sasabihin ko. Sa aaktuhin ko. Dahil konting pagkakamali lang, may kalalagyan ako.
“Anak?” pukaw ng boses sa aming likuran.
Paano nga ba ang mas dramatic na entrance? Syempre nakatalikod ako.. Parang slow mo dapat.. unti-unti akong haharap ang then bongga!!!
Ganun na nga ang ginawa ko. Tumayo ako... Nakita kong tumayo rin si Itay Ruben.. Narinig ko siyang nagsalita.
“Magandang umaga ho Maam”
“Mommy?” wika ko sa malambing at nangungulilang tono. May kasabay pang iyak yan ah.
“My daughter.... my princess..” sigaw ni Anita Saavedra saakin. Sabay takbo at natataranta siyang lumapit sa akin. Tears are pouring from her eyes.
Ilang saglit pa ay nasa harapan ko na siya. She was there.. a very Imeldific statuesque. Napaka glamorosa niya at sapat na para tawagin siyang Donya. She had this simple yet elegant dress. Nakapulupot rin sa kanya ang mamahaling bato na milyon ang halaga.
She touched my face. Waring kinikilatis niya kung totoo nga ang nakikita niya. Bakas sa mukha niya ang sobrang hapis... lungkot... pangungulila. Ewan ko ba pero sa tingin ko ay nadala ako ng hitsura niya. Sa harap ko ngayon... parang hindi lang siya isang Anita Saavedra. Isa rin siyang ina na miss na miss na ang anak na dalawang taon ng nawawala.
And take note... Princess talaga ang itinawag niya sa akin. Ibig sabihin ay babaeng babae ang turing ng kanyang ina sa totoong Alexis Saavedra.. Ang swerteng beki!!!.
“Diyos ko... ikaw nga... anak ko... ayos ka lang ba? I really dont know what happened.. Patawarin mo ang mommy for giving up... Thank God bumalik ka” wika ulit ni Anita Saavedra
Iyak pa rin siya ng iyak.. Namumula na nga ang mga mata nito habang niyayakap ako at hinahalikhalikan ako nito sa pisngi. She is touching me all over. Parang sinisiguro niya kung totoo ba ako. Kung totoo bang nabuhay ang anak niyang matagal ng nawala.
“Miss na miss na rin kita Mommy”
I dont know what happened. Out of some unnatural force eh hindi ko na kailangang pilitin ang sarili ko na umiyak ng umiyak. Kusang tumutulo ang mga luha ko sa mata. Akala ko nga mahihirapan ako sa pagpapanggap na ito but then its a piece of cake. Pero parang totoo. Parang totoo na namimiss ko ang taong kaharap ko.
“Maam excuse me po... ako po pala si Ruben..”
Nagtatanong naman ang mga mata ni Anita Saavedra na nagpalipat lipat sa amin.
“Mommy siya po pala si Itay Ruben.. siya po nagligtas sa akin”
“Maraming maraming salamat... Hindi ko alam kung paano ako makakatanaw ng utang na loob sa iyo for bringing my princess here but.. kahit magkano ibibigay ko... im just thankful... im overjoyed... salamat ng marami..”
“Walang anuman po Maam... pasensya na ngayon lang po talaga kami nakaluwas dito... Hindi po kasi namin alam kung sino po ba talaga siya... Nagkaroon po kasi ng bahagyang pagkalimot itong si Alexis... Inabot po ng dalawang taon bago niya maalala ang lahat... Gustuhin man po namin na maipagamot itong si Alexis noon eh wala po kaming ganoong kalaking pera.. Isa lang po akong hamak na mangngisda at tindera lamang po rin ang aking maybahay.”
“It doesnt matter... ang mahalaga ligtas ang anak ko.. at nagpapasalamat ako dahil ang mga taong kagaya niyo ang nakasagip sa aking anak...”
Buti na lang naimbento ang sakit ng amnesia. Kung hindi nakakapagtaka na ang isang taong dalawang taong nawala sa isang plane crash ay biglang magbabalik na parang walang nangyari.
“My princess,.. Im really happy, you’re back....” masayang masaya na wika niya uli sa akin.
“I love you Mom.... miss na miss ko na po talaga kayo”
At tumulo uli ang natural na luha na bunga ng lungkot na hindi ko alam kung saan nanggaling.
“Ahmm... ano... so Kumain na ba kayo? Nagugutom ka ba anak? you need anything my princess?”
“Ok lang po ako Mom.. bale ito na lang po si Itay Ruben ang dapat po ninyong asikasuhin... I just wanted to go to my room.. Kung OK lang po”
“Anything for you my princess... Manang Fe, pakisamahan naman si Alexis sa kuwarto niya...” utos nito kay Manang Fe na kanina pa iyak ng iyak sa sulok habang tinatanaw kami. Siguro ay naantig talaga ito sa eksena kanina.
“Thank You Mommy...”
Bago ako magpaalam ay niyapos ko muna to, tanda ng aking pagkasabik rin sa kanya. Nang magkahiwalay na ang aming katawan ay hinawakan niya uli ako sa pisngi.. Hindi pa rin siya natitigil sa pagluha.
“I knew it... I knew that you never left us... Im sorry my princess kung tumigil sa paghahanap si Mommy...but deep inside me.. alam ko... nararamdaman ko na buhay ka pa.. I knew it...”
“Wala pong kaso yun Ma... Kung ako po nasa posisyon niyo.. Hindi ko rin po kakayanin... Lalo na po iniwan na rin tayo ni Daddy...”
“Alam mo na anak?” nabibiglang tanong ni Anita Saavedra sa akin.
Kung atakehin ka nga naman ng kashungahan teh!!! Lusutan mo yan!!!!!
“Ahmm.. ah.. nabalitaan na po kasi namin eh.. Ilocos Sur lang naman po yung pinaka karatig nung isla... Naging maugong rin po ang balita Mommy...”
“Thank you for always understanding me my princess.... Kung nandito ang Daddy mo he will also over flow with joy... I wish he is still here... para magkakayakap tayong lahat”
“Sana nga po... I wish Daddy is still here”
“Im sure masaya ang Daddy mo... kung asan man siya... Lalo na ngayon, our princess is here... you are finally home”
Its so unusual hearing that from her mouth.. Kung siya nga ba talaga ang pumatay kay Victor Saavedra.
Wait. Bakit bigla akong nagda-doubt. Dapat itanim ko pa rin sa isip ko na si Anita Saavedra ang pumatay kay Victor Saavedra. Ang trabaho ko lang ay hanapan siya ng malakas na ebidensya o siguruhin ang claim na iyon.
“Sige na anak... marami pa kaming paguusapan ni Itay Ruben mo.. you should rest.. kung isla pa kamo ang nilakbay niyo papunta rito then you must regain your strength”
“Thanks Mommy”
“Halika mang Ruben.. Doon tayo sa kusina.. mas masarap magkwentuhan habang kumakain” mabait na paanyaya naman ni Anita sa aking Itay Ruben.
Bago ako pumaitaas at akyatin ang hagdan ay nagkatinginan muna kami. Ang mga titiig na iyon ay isang simbolo na nagawa naming pasukin ng walang kahirap hirap ang bahay ng mga Saavedra. Nakakatawa pero we are expecting a pool of body guards sa loob pero wala.
Nauna na akong umakyat at nasa likod ko naman si Manang Fe. Kwento ito ng kwento, ngunit karamihan ay sa kung gaano ito kaexcited na makita ako ulit.
Nang makarating sa pinakataas ay nakita ko kaagad ang isang pink na pintuan. Marahil ay ito nga siguro ang kuwarto ko.
Nabigla ako sa nakita. Teka. Kung kwarto ko to bakit ganito ang amoy? Parang amoy lalaki?
Hindi kaya dugyot yung original na Alexis Saavedra? Kalurkey ah!!!
Nilibot ng aking mata ang kabuuan ng kuwarto. Masyadong magulo... Kalat kalat ang mga damit. Halatang may gumagamit ng kwartong iyon sa kasalukuyan. Nage-expect pa naman sana ako na kulay pink ang buong kuwarto. Pero kulay blue naman ang pintura.
Napatingin ako sa malalaking larawan na nakapost sa dingding.
Si Lester Saavedra ba to? Ang suppose to be Kuya ko?
Ehmeged teh!!!!!!!! Hoooongggg Gwapo!!! Jackpot.
“Hay Umayos ka Alexis. Narito ka para sa misyon”
*****
“Luke, pre... andito ako sa Bistro 51”
Kausap ko si Luke sa telepono pero parang naghihina ang katawan ko. I dont know how to react. Nung makita ko uli siya. Ang kapatid ko.
It was 2 years. Two years na akala ko I can be good enough para maging isang anak ng isa pinakamayaman sa Ilocos Norte. Two years na ako yung natira so that I can have all the love that I long from my Dad at from my Mom pero nagkamali ako.
“Im sorry pre... pero may lakad kami nung GF ko eh.. next time na lang”
Ako na mismo ang unang nagbaba. Baka kasi sa sobrang bwisit ko eh sa kanya ko pa mabunton ang sama ng loob ko. Nakakadalawang bote na ko pero hindi pa rin matunaw ng alcohol ang sama ng loob ko.
Gusto kong isipin na panaginip lang ang lahat. Na hindi siya nabuhay. O hindi siya buhay. Na tama ang pagaakala naming lahat na patay na siya. Pero he was there. Kanina, I was about to say the good news to my Mom. Nag-away kasi kami sa may Bar 101, I know that I put her to great shame pero masama lang talaga loob ko nun. Bilang pambawi ay yayain ko sana sa isang mother and son date si Mommy at pagkatapos ay I will break the news na I close a deal sa isang kumpanya at ako ang magiging official photographer nila for their models.
Pero kitang kita ng dalawang mata ko... Andun sila, magkayakap. Ang perfect daughter niyang hilaw. Pero hindi maaring siya uli ang maging bida sa bahay. Never. Ang araw na bumalik siya ang desisyong pagsisisihan niya.
“Patay ka sa king bakla ka.”
Itutuloy...
5 Violent Reactions!
ayun ngayon lang nakapag comment!hahaha!
ReplyDeletemarathon lang ang peg Rogue..hihi..wala ka pa ring kupas sa pagsusulat..grabe..ang galing!i still can't wait for the next chapters..great work here Rogue :))
YEHEY! update na... hi rouge... im a new fan of your's... nakita ko ang una mong writing sa msob. ang accidental cross-dresser... guess what? it caught my interest at iyon na gna di ko na mapigilan ang sarili ko na maexcite sa story/.... sounds exagerated but its true...
ReplyDeletebtw kakatapos ko nga lang din pala bashain ang way back into love.... nakakatuwa ang pagkakasulat... ang pagtalakay sa fairy tale, at mga aral na binigay ng story... i just love it!
:D
becoming more exciting ang story, he he he. nice ROGUE.
ReplyDeletethis is so good...galing pa ako kay kuya mike at pumunta pa dito just to tell you this
ReplyDeleteinaabangan ko tlaga ang installment na ito..sna masusundan agad :))
good job author.. thumbs up
Guys!!!! Maraming Salamat mahal ko na kayo!!!!
ReplyDeleteContinous process pa rin ung pagsusulat but ill update this as soon as I can :-*
Ingat!!
Say anything you want! Rogue Mercado doesnt bite! :D